حديث "رفع القلم"

يکي از احاديثي که بيشتر در اين ايام معروف است ، حديثي است معروف به "رفع القلم" که ميگويند در روز 9 ربيع الاول قلم ها برداشته شده و گناهي براي مؤمنين نوشته نميشود . ولي جا داردکمي بيشتر در مورد اين موضوع تامل کنيم !

با توجه به روايات اگر ما گناهي را به اين نيت انجام دهيم که خدا بعداً آن گناه را مي بخشد ، گناه ما سنگين تر خواهد شد . همين موضوع در مورد اين روايت هم مورد استفاده قرار مي گيرد . يعني اگر بگوييم چون گناه ما را نمي نويسند ، مرتکب گناه شويم ، چه بسا گناه سنگين تري در نامه عمل ما ثبت شود . چون اگر چنين باشد ، با اين دسته احاديث افراد بيشتر به گناه جري مي شوند و به انجام آن راغب ، که اين از نظر عقلي هم کمي در تناقض است .

پس منظور از اين حديث چيست ؟!

انسان در طول روز گناه هاي ناخواسته ي زيادي انجام مي گيرد ، گناه هايي که فرد هيچ عمد و يا قصدي در آن ندارد ولي در حالت عادي نامه عمل وي را سياه ميکند . نمونه بارز آن نگاه به نامحرم است (البته غير عمد بودن آن مد نظر است ) .
حال اگر اين حديث را مد نظر قرار دهيم ميتوان چنين برداشت کرد که : در روز رفع القلم شيعيان از گناهان غير مقصود و ناخودآگاه مصون هستند و خدا به علت اينکه اين روز روز شادي ائمه (يَوْمُ عِيدِ أَهْلِ الْبَيْتِ) است ، گناهان اين چنيني شيعيان ايشان را بخشيده و نمي خواهد نامه عمل آنها با اين گناهان آلوده شود ولي اگر کسي از اين بخشش سوء استفاده کند و به عمد گناه انجام دهد ، تضميني در بخشيده شدن آن نيست و چه بسا فرصت عذر خواهي و بخشش به او داده نشود چرا که اين فرصت خود براي بنده درستکار شرمي است از پروردگار.

پس خوب است خود را حتي در چنين روزي در معرض گناه قرار ندهيم بلکه در کسب توشه ي مضاعف تلاش کنيم . .

متن حديث به شرح زير است که از کتاب بحارالانوار ، جلد31 ، صفحه 127 اقتباس شده است :

قَالَ هُوَ وَ اللَّهِ هَذَا الْيَوْمُ الَّذِي أَقَرَّ اللَّهُ بِهِ عَيْنَ آلِ الرَّسُولِ، وَ إِنِّي لَأَعْرِفُ لِهَذَا الْيَوْمِ اثْنَيْنِ وَ سَبْعِينَ اسْماً، قَالَ حُذَيْفَةُ قُلْتُ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ أُحِبُّ أَنْ تُسْمِعَنِي أَسْمَاءَ هَذَا الْيَوْمِ، وَ كَانَ يَوْمَ التَّاسِعِ مِنْ شَهْرِ رَبِيعٍ الْأَوَّلِ فَقَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ عَلَيْهِ السَّلَامُ هَذَا يَوْمُ الِاسْتِرَاحَةِ، وَ يَوْمُ تَنْفِيسِ الْكُرْبَةِ، وَ يَوْمُ الْغَدِيرِ الثَّانِي، وَ يَوْمُ تَحْطِيطِ الْأَوْزَارِ، وَ يَوْمُ الْخِيَرَةِ، وَ يَوْمُ رَفْعِ الْقَلَمِ، وَ يَوْمُ الْهُدُوِّ، وَ يَوْمُ الْعَافِيَةِ، وَ يَوْمُ الْبَرَكَةِ، وَ يَوْمُ الثَّارَاتِ، وَ يَوْمُ عِيدِ اللَّهِ الْأَكْبَرِ، وَ يَوْمٌ يُسْتَجَابُ فِيهِ الدُّعَاءُ، وَ يَوْمُ الْمَوْقِفِ الْأَعْظَمِ، وَ يَوْمُ التَّوَافِي، وَ يَوْمُ الشَّرْطِ، وَ يَوْمُ نَزْعِ السَّوَادِ، وَ يَوْمُ نَدَامَةِ الظَّالِمِ، وَ يَوْمُ انْكِسَارِ الشَّوْكَةِ، وَ يَوْمُ نَفْيِ الْهُمُومِ، وَ يَوْمُ الْقُنُوعِ، وَ يَوْمُ عَرْضِ الْقُدْرَةِ، وَ يَوْمُ التَّصَفُّحِ، وَ يَوْمُ فَرَحِ الشِّيعَةِ، وَ يَوْمُ التَّوْبَةِ، وَ يَوْمُ الْإِنَابَةِ، وَ يَوْمُ الزَّكَاةِ الْعُظْمَى، وَ يَوْمُ الْفِطْرِ الثَّانِي، وَ يَوْمُ سَيْلِ النغاب، وَ يَوْمُ تَجَرُّعِ الرِّيقِ، وَ يَوْمُ الرِّضَا، وَ يَوْمُ عِيدِ أَهْلِ الْبَيْتِ، وَ يَوْمٌ ظَفِرَتْ بِهِ بَنُو إِسْرَائِيلَ، وَ يَوْمٌ يَقْبَلُ اللَّهُ أَعْمَالَ الشِّيعَةِ، وَ يَوْمُ تَقْدِيمِ الصَّدَقَةِ

 

 

سبّ در احاديث

" سبّ " به زبان عرب به معني دشنام است . در احاديث ما مطالب متفاوتي در مورد دشنام دادن آمده که خوب است مروري بر چند روايت در اين باب داشته باشيم .

جريمه سبّ

الكافي / ج7 / ص 243    : الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْوَشَّاءِ عَنْ أَبَانٍ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فِي رَجُلٍ سَبَّ رَجُلًا بِغَيْرِ قَذْفٍ عَرَّضَ بِهِ هَلْ عَلَيْهِ حَدٌّ قَالَ عَلَيْهِ تَعْزِيرٌ

فردي فرد ديگر را دشنام ميداد ، از امام در مورد او پرسيدند که آيا بايد حد بر او جاري شود ، امام فرمودند تعزير بايد شود .(همان حد است ولي تعداد ضربات شلاق کمتر از حد و به تعدادي است که حاکم شرع تعيين کند.)

 

نبايد به غير علم کسي را دشنام داد

تهذيب‏الأحكام     ج9/ ص365/ح37  : رُوِيَ أَنَّ رَجُلًا سَبَّ مَجُوسِيّاً بِحَضْرَةِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فَزَبَرَهُ وَ نَهَاهُ عَنْ ذَلِكَ فَقَالَ إِنَّهُ قَدْ تَزَوَّجَ بِأُمِّهِ فَقَالَ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ ذَلِكَ عِنْدَهُمُ النِّكَاحُ

فردي در نزد امام صادق (عليه السلام)  يک مجوس را سبّ ميکرد ، امام وي را از اين کار نهي کردند . او گفت که آن مجوس با مادر خود ازدواج کرده و مستحق دشنام است . امام در جواب فرمودند : آيا نمي داني که اين کار در دين آنها ازدواج است .

 پس نبايد از روي جهالت ديگري را دشنام داد  . شايد وي کاري درست انجام داده ولي ما آن را نمي دانيم .

 

کسي که پيامبر را دشنام دهد مستحق مرگ است .

وسائل‏الشيعة   ج 28 / ص213 / ح 25  : عَبْدِ اللَّهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ إِنَّ رَجُلًا مِنْ هُذَيْلٍ كَانَ يَسُبُّ رَسُولَ اللَّهِ ص فَبَلَغَ ذَلِكَ النَّبِيَّ ص فَقَالَ مَنْ لِهَذَا فَقَامَ رَجُلَانِ مِنَ الْأَنْصَارِ فَقَالَ نَحْنُ يَا رَسُولَ اللَّهِ فَانْطَلَقَا حَتَّى أَتَيَا عَرَبَةَ فَسَأَلَا عَنْهُ فَإِذَا هُوَ يَتَلَقَّى غَنَمَهُ فَقَالَ مَنْ أَنْتُمَا وَ مَا اسْمُكُمَا فَقَالَا لَهُ أَنْتَ فُلَانُ بْنُ فُلَانٍ قَالَ نَعَمْ فَنَزَلَا فَضَرَبَا عُنُقَهُ قَالَ مُحَمَّدُ بْنُ مُسْلِمٍ فَقُلْتُ لِأَبِي جَعْفَرٍ ع أَ رَأَيْتَ لَوْ أَنَّ رَجُلًا الْآنَ سَبَّ النَّبِيَّ ص أَ يُقْتَلُ قَالَ إِنْ لَمْ تَخَفْ عَلَى نَفْسِكَ فَاقْتُلْهُ

در اين حديث بيان شده : کسي که رسول خدا را دشنام دهد ، اگر ترس از جان و شناخته شدن نباشد ، مي توان فرد را در جا به درک واصل کرد .

 

لعن

در فرهنگ شيعه دو اصل وجود دارد . تولّي و تبرّي

اين دو در کنار هم معنا پيدا کرده و دين را تشکيل ميدهد . (هل الدين الا الحب و البغض)

دين ما تشکيل شده از دوست داشتن و تولي نسبت به پيامبر و اهل بيت ايشان و بغض و دشمني نسبت به دشمنان ايشان . براي بيان هر يک از اين دو راهي به ما نشان داده شده است . راه بيان حب و دوستي بيان درود و سلام به آن ذوات مقدسه و راه بيان بغض نسبت به دشمنان لعن و نفرين آنان است که نمود بارز هر دوي آنها زيازت عاشوراست . در اين دعا سلام و درود مي فرستيم به امام حسين (عليه السلام)  و خاندان مطهرشان و لعن و نفرين مي کنيم دشمنان آن حضرت را .

مثالي ديگر براي لعن ، دعاي صنمي قريش است که به صراحت آن دو ملعون و 2 دخترشان را لعن مي کنيم . "اللهم العن صنمي قريش و جبتيها و طاغوتيها . . . " که در روايات به صراحت آمده که منظور از جبت و طاغوت چه کساني هستند .

در آيات قرآن هم خداوند افرادي را مورد لعن خود قرار داده است که مثال هاي آ ن بسيار زياد و قابل دسترس است .

براي نمونه : إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذاباً مُهِيناً  (57 احزاب)

 

حال گذري داشته باشيم بر روايات تا ببينيم چه کساني شايسه لعن کردن ميباشند و يا بهتر بگويم ، چه کساني را خدا ، پيامبر و ائمه لعن کرده و آنها را شايسته لعن ميدانند  !

 

بحارالأنوار / ج 2 /ص129 /   باب 17 : [عيون أخبار الرضا عليه السلام‏] بِإِسْنَادِ التَّمِيمِيِّ عَنِ الرِّضَا عَنْ آبَائِهِ عَنْ عَلِيٍّ ع قَالَ لَعَنَ اللَّهُ الَّذِينَ يُجَادِلُونَ فِي دِينِهِ أُولَئِكَ مَلْعُونُونَ عَلَى لِسَانِ نَبِيِّهِ ص

از اسناد و مدارک تاريخي به سادگي بر مي آيد که بعد از شهادت پيامبر (صلی الله علیه و اله و سلم)  چه کساني بر سر دين ايشان مجادله کردند و خود را از مصاديق اين حديث قرار دادند .

 

بحارالأنوار /ج2 /ص 309/  باب 34 : عَنِ الْبَرْقِيِّ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ غَيْرِ وَاحِدٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ لَعَنَ اللَّهُ أَصْحَابَ الْقِيَاسِ فَإِنَّهُمْ غَيَّرُوا كَلَامَ اللَّهِ وَ سُنَّةَ رَسُولِهِ ص وَ اتَّهَمُوا الصَّادِقِينَ ع فِي دِينِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ

در اين حديث اهل قياس و کساني که قياس را در دين جايز دانسته اند مورد لعن اللهي قرار گرفته اند . اگر دوستان به بنده خرده نگيرند ، علماي اهل سنت قياس را در دين جايز ميدانند .

بحارالأنوار /ج 25 /ص 279/  باب 10  :  سُوَيْدٍ عَنْ يَحْيَى الْحَلَبِيِّ عَنْ أَبِيهِ عِمْرَانَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ لَعَنَ اللَّهُ أَبَا الْخَطَّابِ وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ قُتِلَ مَعَهُ وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ بَقِيَ مِنْهُمْ وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ دَخَلَ قَلْبَهُ رَحْمَةٌ لَهُمْ

متن حديث واضح است ولي لازم به توجه است که در اين حديث کساني که ذره اي محبت نسبت به دومي (اللَّهُ مَنْ دَخَلَ قَلْبَهُ رَحْمَةٌ) داشته باشند مورد لعن خدايند . باز هم اگر ايرادي وارد نشود ، افرادي هستند که مسلمانند ولي چنين محبتي را دارند ، کم يا زياد !

 

 بحارالأنوار/ج 25 /ص318 / باب 10 : بْنِ عُبَيْدٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ مَهْزِيَارَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع يَقُولُ وَ قَدْ ذُكِرَ عِنْدَهُ أَبُو الْخَطَّابِ لَعَنَ اللَّهُ أَبَا الْخَطَّابِ وَ لَعَنَ أَصْحَابَهُ وَ لَعَنَ الشَّاكِّينَ فِي لَعْنِهِ وَ لَعَنَ مَنْ وَقَفَ فِي ذَلِكَ وَ شَكَّ فِيهِ

معناي اين حديث هم روشن است و نکته مورد توجه اين است که خداوند بعد از لعنت بر ابن خطاب و اصحابش ، لعنت ميکند کسي را که بر لعن وي شکايت داشته باشد و  کسي راکه در لعن او شک کند . آيا گروهي از به ظاهر برادران ما بر لعن او شکايت ندارند ؟!

 

در اينجا حديث معروف سپاه اسامه را مي آورم که پيامبر مي گويند : لَعَنَ اللَّهُ مَنْ تَأَخَّرَ عَنْهُ

بحارالأنوار/ ج27 / ص323 / باب 1

ِ فَإِنَّ أَبَا بَكْرٍ قَدْ خَرَجَ تَحْتَ يَدِ أُسَامَةَ بْنِ زَيْدٍ بِأَمْرِ رَسُولِ اللَّهِ ص بِإِجْمَاعِ الْأُمَّةِ وَ كَانَ أُسَامَةُ قَدْ عَسْكَرَ عَلَى أَمْيَالٍ مِنَ الْمَدِينَةِ فَكَيْفَ يَتَقَدَّرُ أَنْ يَأْمُرَ رَسُولُ اللَّهِ ص رَجُلًا قَدْ أَخْرَجَهُ تَحْتَ يَدِ أُسَامَةَ وَ جَعَلَ أُسَامَةَ أَمِيراً عَلَيْهِ أَنْ يُصَلِّيَ بِالنَّاسِ بِالْمَدِينَةِ وَ لَمْ يَأْمُرِ النَّبِيُّ ص بِرَدِّ ذَلِكَ الْجَيْشِ بَلْ كَانَ يَقُولُ نَفِّذُوا جَيْشَ أُسَامَةَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ تَأَخَّرَ عَنْهُ ثُمَّ أَنْتُمْ تَقُولُونَ إِنَّ أَبَا بَكْرٍ لَمَّا تَقَدَّمَ بِالنَّاسِ وَ كَبَّرَ وَ سَمِعَ رَسُولُ اللَّهِ ص التَّكْبِيرَ خَرَجَ مُسْرِعاً يَتَهَادَى بَيْنَ عَلِيٍّ وَ الْفَضْلِ بْنِ الْعَبَّاسِ وَ هُوَ مُعَصَّبُ الرَّأْسِ وَ رِجْلَاهُ يَخُطَّانِ الْأَرْضَ مِنَ الضَّعْفِ قَبْلَ أَنْ يَرْكَعَ بِهِمْ أَبُو بَكْرٍ حَتَّى جَاءَ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ نَحَّاهُ عَنِ الْمِحْرَابِ فَلَوْ كَانَ النَّبِيُّ أَمَرَهُ بِالصَّلَاةِ لَمْ يَخْرُجْ إِلَيْهِ مُسْرِعاً عَلَى ضَعْفِهِ ذَلِكَ أَنْ لَا يَتِمَّ لَهُ رُكُوعٌ وَ لَا سُجُودٌ فَيَكُونُ ذَلِكَ حُجَّةً لَهُ فَدَلَّ عَلَى أَنَّهُ لَمْ يَكُنْ أَمَرَهُ وَ الْحَدِيثُ الصَّحِيحُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص فِي حَالِ مَرَضِهِ كَانَ إِذَا حَضَرَ وَقْتُ الصَّلَاةِ أَتَاهُ بِلَالٌ فَيَقُولُ الصَّلَاةُ يَا رَسُولَ اللَّهِ فَإِنْ قَدَرَ عَلَى الصَّلَاةِ بِنَفْسِهِ تَحَامَلَ وَ خَرَجَ وَ إِلَّا أَمَرَ عَلِيّاً ع يُصَلِّي بِالنَّاسِ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع الرَّابِعَةُ زَعَمْتَ أَنَّهُ ضَجِيعُهُ فِي قَبْرِهِ قَالَ نَعَمْ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع وَ أَيْنَ قَبْرُ رَسُولِ اللَّهِ ص قَالَ الْحَرُورِيُّ فِي بَيْتِهِ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ أَ وَ لَيْسَ قَالَ اللَّهُ تَعَالَى يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَدْخُلُوا بُيُوتَ النَّبِيِّ إِلَّا أَنْ يُؤْذَنَ لَكُمْ فَهَلِ اسْتَأْذَنَهُ فِي ذَلِكَ قَالَ الْحَرُورِيُّ نَعَمْ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع كَذَبْتَ لِأَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص سَدَّ بَابَهُ عَنِ الْمَسْجِدِ وَ بَابَ صَاحِبِهِ عُمَرَ فَقَالَ عُمَرُ يَا رَسُولَ اللَّهِ اتْرُكْ لِي كُوَّةً أَنْظُرْكَ مِنْهَا قَالَ لَهُ وَ لَا مِثْلَ قُلَامَةِ ظُفُرٍ فَأَخْرَجَهُمَا وَ سَدَّ أَبْوَابَهُمَا فَأَقِمِ الْبَيِّنَةَ عَلَى أَنَّهُ أَذِنَ لَهُمَا فِي ذَلِكَ فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع بِأَيِّ وَحْيٍ وَ بِأَيِّ نَصٍّ قَالَ بِمَا لَا يُدْفَعُ بِمِيرَاثِ ابْنَتَيْهِمَا قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع أَصَبْتَ أَصَبْتَ يَا حَرُورِيُّ اسْتَحَقَّا بِذَلِكَ تُسْعاً مِنْ ثُمْنٍ وَ هُوَ جُزْءٌ مِنِ اثْنَيْنِ وَ سَبْعِينَ جُزْءاً لِأَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص مَاتَ عَنِ ابْنَتِهِ فَاطِمَةَ ع وَ عَنْ تِسْعِ نِسْوَةٍ وَ أَنْتُمْ رُوِّيتُمْ أَنَّ الْأَنْبِيَاءَ لَا تُورَثُ فَانْقَطَعَ الْحَرُورِيُّ

 

 

 وسائل‏الشيعة /ج24 /ص 132   :   عَنْ جَدِّهِ (أَحْمَدَ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ) عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ عُبَيْدِ اللَّهِ عَنِ الصَّادِقِ ع قَالَ مَنْ أَقَرَّ بِسَبْعَةِ أَشْيَاءَ فَهُوَ مُؤْمِنٌ ،  الْبَرَاءَةِ مِنَ (الْجِبْتِ وَ الطَّاغُوتِ) وَ الْإِقْرَارِ بِالْوَلَايَةِ وَ الْإِيمَانِ بِالرَّجْعَةِ وَ الِاسْتِحْلَالِ لِلْمُتْعَةِ وَ تَحْرِيمِ الْجِرِّيِّ وَ [تَرْكِ‏] الْمَسْحِ عَلَى الْخُفَّيْنِ

اما صادق در اين حديث هفت صفت بيان مي کنند که دارنده آن صفات مومن ناميده مي شود  ، که اولين آن برائت از اولي و دومي و بعد از آن اقرار به ولايت است .

 

 

فکر مي کنم همين تعداد روايات براي بيان اهميت لعن کردن جبت و طاغوت و مخصوصاً ابن خطاب کافي باشد . ولي در صورت نياز احاديث فراواني در اين باب موجود است .

 

 

نتيجه

 

در اعتقادات شيعيان لعن و نفرين بر دشمنان اهل بيت (عليهم السلام)  جايگاهي عميق دارد و توجه به آن بسيار مؤکد است . روز نهم ربيع اگرچه روز به درک واصل شدن هيچ يک از آن سه ملعون نيست ولي روزي است که به شيعيان توصيه شده است تا در آن روز برائت ويژه اي نسبت به آن ملعونين داشته باشند و برائت خود را که در طول يک سال در سينه نگه داشته اند بروز داده و به همگان بگويند ماشيعيان به پيروي از ائمه معصومين (عليهم السلام)  آنها را مورد لعن و نفرين خدا ميدانيم . چون اين روز عيدالله الاکبر است و روز فرح شيعه است و روح شيعه با بروز اين بغض شاد مي شود‍.

شايد پسنديده نباشد که شيعه الفاظ ناپسند و دشنام از دهانش خارج شود چرا که ائمه فرمودند : " شيعيان ما زينت ما هستند" و اين امر بايد هميشه و در همه جا نمايان باشد ولي باز هم با توجه به کلام معصومين ميتوان فهميد که مواردي است که دشنام دادن ايرادي ندارد ، با اين توجه که حرام خدا هرگز حلال نمي شود. مثلا ً اگر بدانيم که عمر زنا کرده لفظ زنا کار مستحق وي است . يا اگر بدانيم که مادر و پدر او که بوده اند تخصيص لفظ ولدالزنا به وي ايرادي ندارد . يا اگر بدانيم که وي در جريان سپاه اسامه پيامبر را مجنون مي خواند ، حتي قتل وي هم مورد اشکال نيست ! قتلي که در اسلام گناه کبيره محسوب مي شود .

بعضي اوقات مي گوييم که مبادا به اهل سنت به خاطر چنين لعن و نفريني بر بخورد ، ولي وقتي مي بينيم خداوند کساني را که حب دومي در دلشان است مورد لعن و نفرين قرار مي دهد ، خيالمان از اين قسمت هم راحت ميشود .

در دنياي امروز در عين مراعاتي که از طرف شيعيان انجام مي شود ، شاهد قتل عده اي از شيعيان توسط افرادي هستيم که راه اربابشان را طي مي کنند . مي دانيم که حرمت مومن و حرمت شيعه از کعبه هم بالاتر است ، پس اگر ما در ملا عام و در انظار عموم به لعن آن خبيث ها مشغول شويم ، باعث مي شويم که جان مؤمني در خطر بيفتد و مسلماً قادر به پاسخ گويي در قبال خون ريخته‌ي يک ‌شيعه  نيستيم .

پس چه نيک است که در عيدالله الاکبر  به ابراز اين برائت بپردازيم ولي نه در انظار عموم و نه به طريقي که به گوش مخالفين برسد (حال ميتواند اين کار با نفي پخش صوت مجلس و هرگونه جلوگيري از توجه آنها باشد) تا هم امر برائت را انجام داده باشيم و هم باعث قتل شيعيان نشده باشيم .

به اميد روزي که آن دو به سزاي اعمال خود برسند .

اللهم العن الجبت والطاغوت والنعثل