چند وقتی است مشکلات اطرافم رو پر کرده و سختی زندگی بسیار مرا آزرده، امروز برای کسب آرامش به نهج البلاغه مراجعه کردم و با خواندن این جمله قلب و جانم آرام گرفت.

قال امیرالمومنین علی علیه السلام : اذا وصلت علیکم اطراف النعم فلا تنفرو اقصاها بقله الشکر

هر وقت نعمت اندکی به شما رسید، همان مقدار را با کم شکری و کم سپاسی دور نسازید.

نکته مورد توجه این است که امیر المومنین نمیفرماید ناشکری، میفرماید کم شکری، اصلا برای از دست دادن بقیه نعمتها نیاز نیست ناشکری کنید، همین که کم سپاسی کنید بقیه نعمات باقیمانده رو هم از دست میدهید.

اگه بخوام خیلی ساده خدمتتون بگم، باید بگم که نعمت های الهی با زیاد شدن اسباب، زیاد میشوند. فیض و دارائی الهی تمام شدنی نیست.پس ما بیایم اسباب اون رو فراهم کنیم.خدا میفرماید: "لئن شکرتم لازیدنکم..." اگه شکر کنید نعمتم رو زیاد میکنم براتون.

دو چیز هم هست که از موانع نزول نعمت میباشد.

یکی کفران نعمت کما اینکه در آیۀ فوق الذکر میفرماید: "لئن کفرتم..." گاهی اوقات این کفران نعمت به وسیلۀ مصرف بیهوده از نعمات است، مثل اینکه انسان گوش خود را برای شنیدن موسیقی های بیهوده تلف کند، چشم خود را برای خواندن مطالب بیهوده تلف کند، در حالیکه میتواند از اینها برای افزایش علم و کمک به خود و مردم استفاده کند.حتی کار کند و اقتصاد خانواده و جامعه اش را رشد دهد.

دومین مطلب گناهان هستند، در دعای کمیل میخونیم: "اللهم اغفر لی الذنوب التی تغیر النعم".تظاهر به فقر، کوچک شمردن نعمت، برتری جستن بر مردم از این قبیل گناهان هستند.

نکته ای که باید توصیه کنم به دوستانم این است که اونهایی که زیرک و باهوشند میدانند نعمت الهی مانند ابر میماند که آسمان را پوشیده باشد و بارش آن در تمام عمر تمام شدنی نیست، پس وقتی پروردگار به کسی رو کرد باید با تمام توان سپاسگزاری و شکر نعمت کند تا از خداوند نعمت های دائمی را دریافت کند.

همۀ نعمت ها هم جنبۀ مادی ندارند، بلکه برخی از نعمات مانند : وجاهت، عزت، عقل، حکمت، هدایت خاص الهی، توفیق طلب علم و محبت اهل بیت از نعمات معنوی به شمار میروند.